PAARDENCOACHING

Mijn wereld van en met 3 vriendinnen

Mijn eerste ervaring met paardencoaching is van ongeveer zes jaar geleden. Tezamen met mijn vrouw José hadden wij ons ingeschreven voor deelname aan het verdiepend BNMO (1)-programma ‘Spiegelen met een Paard’. Caprilli Coaching & Training te Barneveld was voor ons voor 2,5 dag de manege-to-be. Zowel kijkend naar anderen als ook zelf staande in de bak was het voor mij een openbaring om op een zeer positieve manier te mogen ervaren dat een paard mij ‘leest’. Blijkbaar beoordeelt het paard mijn energie, mijn verbondenheid met de grond, mijn ademhaling en mijn hartslag, en komt dit tot uiting in haar gedrag. De begeleidende paardencoach gaf mij vervolgens rake feedback over mijn lichamelijke, mentale en emotionele toestand van dat moment.



Het belangrijkste doel van het BNMO-programma was ‘slechts’ de kennismaking met paardencoaching. Met als resultaat voor mij: verschrikkelijk goed gelukt! Deze ervaring smaakte naar meer.

Het heeft enkele, vele(?) jaren geduurd eer ik eraan toe kwam om de eerste kennismaking om te buigen naar daadwerkelijk begeleiding door een paardencoach. Door toeval, jazeker dit bestaat, bereikte mij in december 2022 de informatie dat Aletta nog een plaats te vergeven had in haar gesubsidieerde paardencoachingprogramma. Via de mail maakte ik contact. Blijkbaar viel ik in de doelgroep, want kort hierna was een eerste afspraak ter plekke (Heemserveen; nabij Hardenberg) een feit. Kyros en Usra zijn haar 2 Fjord(paard)en waarmee ik mag gaan werken; werken aan en met mezelf.

Een paard, een prooidier levend in een kudde, een vluchtdier, leeft van nature continue in het nu. Waakzaam zijn voor gevaar. Vertrouwen op de alertheid van anderen. Hebben geen gedachten aan verleden/toekomst, zitten dus niet(!) in hun hoofd. Eenmaal zelf opgenomen te zijn in de kudde, ik sta dus met haar in de bak, ervaar ik haar onbevooroordeeldheid als drempelverlagend. Zo, dat ik op aangeven van Aletta er veel gemakkelijker in slaag om mijn gedachten, gevoelens, emoties nu wel uit te spreken, zelfs hardop te benoemen, waardoor ik voor mij vele positieve effecten hiervan ervaar. Opluchting; naast en buiten mijzelf plaatsen; verdriet niet alleen te voelen maar ook daadwerkelijk in dat moment te beleven, te doorleven; te voelen en te zijn wie ik op dat moment ben.
Juist op deze momenten kom ik uit mijn hoofd, kom in mijn lijf en bij mijn gevoel, waardoor ik in het nu kan zijn. Ik voel me hierdoor veilig, weer veilig, waar ik juist zoveel behoefte aan heb.

Terugkijkend op al mijn trainingen ervaar ik meer geestelijke, mentale rust, word ik milder en ben ook milder naar anderen toe. Tevens krijg ik meer en meer vertrouwen in mijzelf en in mijn lichaam om beter om te gaan in voor mij onveilige momenten, situaties, triggers. Hierdoor laat mijn korte lontje, mijn automatische vecht- of vluchtreactie zich minder prominent gelden. Met gebruik maken van de kennis en inzichten van Prof. Porges PhD ervaar ik dus het vergroten van mijn Window of Tolerance door een verbetering in het functioneren van mijn niet goed werkend sociaal betrokkenheidsysteem (2).

Één training, in het bijzonder die van afgelopen 10 januari, in aanwezigheid van mijn vrouw José, zal mij in het bijzonder bijblijven. Op welke wijze het onderwerp verdriet ter sprake kwam, is mij niet meer bijgebleven. Ik ervaar namelijk nog steeds de emotionele pijn van het moment vanaf mijn opname in het Amerikaans militair veldhospitaal (kamp Pleso te Zagreb, Kroatië), enkele uren na het tragische traumatische antitank-mijnongeval (10 oktober 1993). Voelde me destijds voor lange tijd helemaal alleen en verlaten (3). Geen enkele arm om mijn schouder als teken van geruststelling.



Juist nu tijdens deze training in mijn ‘rollenspel’ gaf ik expliciet uiting aan mijn behoefte van aan de arm om mijn schouder. Hoe wonderlijk mooi was het, dat ruim 30(!) jaar later José hier nu invulling aan kon geven. En Usra? ..., haar systemische houding was de kers op de taart.



Zo helend, zo waardevol. Een oude, diep ingesleten herinnering werd overschreven door deze nieuwe. Zo dankbaar voor deze, voor mij unieke ervaring. Nauwelijks met de zojuist gebruikte woorden vorm en inhoud te geven aan hetgeen ik beleefde en thans nog steeds hieraan beleef. The body keeps the score; ik ben er van overtuigd dat deze specifieke ervaring mijn oude traumaspoor (4) minder dominant heeft gemaakt. De tijd zal het mij leren.



1 Bond voor Nederlandse Militaire Oorlogs- en dienstslachtoffers

2 Lees hiervoor zijn polyvagal theory.
3 Geen Nederlander aan mijn bed. In beginsel met niemand contact. Alleen met de marechaussee, echter deze in hun rol als verbalisanten met mij als verdachte van dood door schuld en zwaar lichamelijk letsel door schuld. Vele jaren later pas het besef dat ik me hierdoor zeer bedreigd heb gevoeld. Het gemis aan compassie, empathie en erkenning als slachtoffer heeft een diepe indruk achtergelaten.
4 Verwijzing naar het boek van prof. dr. Bessel van de Kolk.